OBRAZOWANIE ŁADU KOSMICZNEGO

Na podstawie najstarszego alfabetu ludów Sławiańskich w grafikach używanych do oddawania czci Bogu Najwyższemu mieszkającemu w Niebiosach Gwiaździstych.

Głagolica przy spełnianiu roli karakteru służącego do zapisu mowy, jest składową systemu filozoficzno-religijnego Chrześcijaństwa Obrządku Sławiańskiego, w którym to szczególną część oddawano zjawiskom przyrodniczym zachodzącym tak na Ziemi, jak i na Niebiosach. Brzmienie każdej z bukw zharmonizowane jest z dźwiękiem płynącym w kierunku Ziemi z określonego pola Niebios, zawartego w konkretnym gwiazdozbiorze. Głagolica sama w sobie jest największym źródłem wiedzy, co stać się może wtedy, kiedy poznamy język oraz symbole i znaki, jakimi pisano.

GRAFIKI BUKÓW GŁAGOLICOWYCH

Według tradycji Sławiańskiej, bukwy karakteru głagolicowego są emanacją Boskich Mocy spływających na Ziemię przez symboliczne Bramy Niebios. Stąd też w kręgach sławiańskich istniało przekonanie, że ów karakter jest ŚWIĘTYM PISMEM, nośnikiem Mocy Bożej, zesłanym przez Siły Nadprzyrodzone. Według tej tradycji, posługiwanie się obiecadłem głagolicowym jest drogą harmonizacji z Niebiosami, wypełniającymi społeczność ludzką DUCHEM czystości i szczerości. Duchem, który wypełnia przestrzeń, nasze pole morfogenetyczne, intencjami powstałymi według ładu i porządku kosmicznego oraz przeznaczenia.

Praktyka kaligrafii głagolicowej na początku prowadzi do synchronizacji pracy półkul mózgowych, a następnie łączy racjonalne myślenie z odruchami serca i tak wiedzie nas do jedności z Niebiosami.

Poznanie głagolicy od AZA do IŻICA prowadzi do puenty: PISZCIE GŁAGOLICĄ CHOĆBY PATYKIEM NA PIASKU.